Presentaties ‘Diversiteit en Solidariteit – ruimte om verschillend te zijn’

Lezing door Dr. Aya Ezawa, Diversity Officer Universiteit Leiden

‘Diversiteit en Solidariteit – ruimte om verschillend te zijn’

Sinds bijna een jaar ben ik Diversity Officer aan de Universiteit Leiden. De taak van een Diversity Officer is ervoor te zorgen dat de Universiteit diverser en inclusiever wordt.

Wat betekend diversiteit, en wat is inclusiviteit?

De universiteit wil een afspiegeling van de samenleving zijn: onze samenleving is divers: Nederland is rijk aan verschillende culturen en mensen met verbindingen met verschillende landen. Maar waarom zitten er niet meer meisjes in colleges over wiskunde en chemie? Waarom studeren zo weinig studenten van Turkse en Marokkaanse achtergrond Geschiedenis en Filosofie? En waarom zijn zeventig procent van de hoogleraren witte Nederlandse mannen? Een van de doelstellingen van het diversiteitsbeleid is meer diversiteit onder studenten, docenten en medewerkers te bereiken.

De universiteit wil ook inclusiever worden. Inclusief zijn betekend dat de universiteit een plek wil zijn waar iedereen zich thuis voelt. Als je het gevoel hebt dat je bij de universiteit niet thuishoort en niet welkom bent, dan ga je daar ook niet studeren of werken.

Mijn taak als Diversity Officer is ervoor te zorgen dat de Universiteit voor iedereen openstaat, en iedereen het gevoel heeft bij de universiteit te kunnen leren, zich te ontwikkelen en te presteren.
Verder lezen…

Gesproken column door Fatimah Blouh, Directeur Kandidatennet

“Scheidslijnen in Leiden”

Het is vrouwendag. Ik ben een Marokkaanse vrouw. Toch is mijn levensgeschiedenis een Leids verhaal. Want hier ben ik opgegroeid. In Leidse omstandigheden, maar met een Marokkaans erfdeel. Hier was ik jong, en moest ik al snel zelf voor mijn eigen inkomen, mijn wonen en werken zorgen.

Daar wil ik het over hebben. Over mijn jeugd, mijn school, mijn inkomen, mijn wonen, mijn werken en mijn zorgen. En over de scheidslijnen.

Mijn jeugdgevoel ligt in Leiden. Wij kwamen vaak over de vloer bij onze Nederlandse buren, en zij bij ons. Zij leerden ons Sinterklaas en Kerstfeest vieren. Wij leerden hun tajine te eten, met handen versierd met henna. We leerden ze ook om zoete Marokkaanse muntthee te drinken en zoete Marokkaanse koekjes te eten. Ze gaven ons het advies om daarna wel flink te gaan sporten.

We speelden op straat met Nederlandse kinderen. We gingen naar dezelfde school. Dat was voor Marokkanen in Nederland toen heel gewoon.

Maar dat is veertig jaar geleden, ofzo. In de Merenwijk, maar ook in de rest van Leiden, zie ik zulke contacten niet of nauwelijks meer. De Slaaghwijk is gekleurd, de wijken er omheen zijn wit. Scholen zijn ‘zwart’ of ‘wit’. In de wijkvereniging zitten voornamelijk blanke Nederlanders. In het buurthuis komen bijna alleen mensen met een migratieachtergrond.

Marokkanen gaan om met Marokkanen, Turken met Turken, Nederlanders met Nederlanders.

Verder lezen…

Vrouwendaggedicht van Marianne van Velzen, Stadsdichter

“Astronaut”

ik werd nooit voor een plusklas gevraagd

leerde pas recent wat cum laude betekent

volgde geen studie sterrenkunde

toch is mijn diepste wens

om astronaut te zijn

Verder lezen…